Over verering

OVER VERERING

Met haar nagel schraapt ze over een korstje
tot het beschermingslaagje loskomt
de kwetsbare huid blootlegt, een uitgegraven wortel
het bloed als Oost-Indische inkt
ze trekt eraan
geeft een rukje
aan het laatste offensief.

Haar dorp wordt omringd door drassige velden
haar tuin is van klei
’s nachts wanneer ze wakker is – het laatste ijs

de laatste bittervoorn

de laatste zilveren maan –

denkt ze

The body keeps the score

het is de vleselijke materie

Your body is a vessel guiding you through the universe

waar het collectieve onderbewustzijn
in ligt opgesloten.

Ze knipt haar nagels zo kort af
dat de aanhechtingen te zien zijn,
het rode kussenbed waar de nagel aan vast zat,
ze knipt haar nagels zo kort af
dat ze ingroeien, ontsteken, het pus
hoopt zich op in vuile plooien.

In de Ooijpolder
wonen eenzame mensen in vochtige huizen,
op televisie ziet ze
mannen die zo rijk zijn
dat ze zich de ruimte in laten schieten.
Elon Musk is our new God now.
Amen.

In een weiland bij Ooij een Jezusbeeld,
ze fietst er vlug langs,
zonder informatiebord, hij hangt daar
lijdend,
voor haar.

Zij denkt aan wie er vereerd wordt,
ze denkt aan Moeder Aarde
die haar wiegt
als ze niet kan slapen.

Gedicht door Willemijn Kranendonk van de Klimaatdichters ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van Natuur en Milieu Gelderland.